روح آزاد

تنها ترین بودم ولی ، بغضی در  این جانم نبود

نشکستم این سکوت دل،تا در تنم جانم نبود

فریاد گشتم بعد از آن ، از کوه ها هم دور تر

چون موج در دریای دور ، چون ابر در آن دور دست

آتش شدم در جان و باز ، در ظاهرم همچون نسیم

آرام همچون روح گل ، رقصان به مانند نسیم

پرواز یک پروانه را ، در خواب دیدم بارها

اکنون چو پروانه به دشت ، می گردم اکنون سال ها

در خاک سرد رفته است ، این جسم بیمار و ضعیف

در اوج و بالا رفته است ، این روح آرام و لطیف

تنها ترین بودم ولی ، اکنون رها در آسمان

آزاد در دور زمان ، تنها تر  اما شادمان

نقــاش بـاشـی!

چـقــدر می گیـری

بیایی و صفحه های سیاه دلم را رنـگ کنی؟

بـعـــد بـرای دیــوار اتاق دلـــم

یــــک روز آفتابی بکشی که نــــور آفتـــاب تا میـانه اتاق آمــــده باشد

راستـــــی مـــن روی صـــورتــم یـــک خنــــــده می خـــواهـــم...

نــرخ ِ خـنـــــده که گـــــران نیســــت؟